Zo, misschien voor sommigen een beetje een teleurstelling. Maar ik leef nog! Ik zal maar even beginnen over de vliegreis. Op schiphol vertelden ze mij al gelijk dat het vliegtuig overboekt was. Toch kon ik nog mee en de vliegreis was echt heel erg gezellig, er zaten twee chineze mensen voor mij en eentje naast mij: trapped. Op schiphol was er al gelijk iets mis met het vliegtuig: probleem met de brandstofmeters... en het is toch wel altijd fijn om te weten of er nog een beetje kerosine in dat ding zit... dus moesten we even wachten tot dat gefixed was. Mijn chineze medemens was gelukkig wel een wereldmens. Ze spraken allen de taal die 1/4 van deze aardkloot praat: Chinees! en nada más... Erg gezellig dus in een 17 uur durende vliegreis. Met een tussenstopje in Bonaire waar mij een tropische verrassing te wachten stond: een klein vliegveldje en 3 kwartier wachten. Door naar Lima waar mijn koffer (of die van iemand anders?) stond te wachten en de verhuurder van het studentenhuis waar ik verblijf. Toen ik met de taxi in het huis was aangekomen (zie foto) wilde ik gelijk mijn koffer uitpakken om mijn kleding een plaatsje te geven in mijn veel te kleine kamer. Maar helaas, de koffer ging niet open... tot mijn grote verbazing stond er ook geen V.E. Vermeulen op de koffer, maar P. Prak. Mooie opening in het spaans: Tengo un gran problema! Moeders vertelde mij: Vincent, neem de zwarte koffer van je vader en doe er zo'n band omheen in regenboog kleurtjes. Dat heeft niemand dacht ik dan, en moeders dus ook, dat is makkelijk pakken op het vliegveld. Nou.. inderdaad, heel makkelijk pakken... more to come.