Omdat ik weet dat iedereen zich gelijk zorgen om me gaat maken, had ik het niet in mijn weblog geplaatst. Maar sinds ik hier ben in Lima, heb ik heel erg last van mijn maag. Ik bespaar jullie de details. Dinsdag, na mijn tweede salsa-les, ging het dan echt goed fout. Ik stortte even helemaal in, en alles wat ik die dag had gegeten kwam er in een 1-uur-durende-marathon-toilet-bezoek uit. Aangezien ik me niet echt heel erg zwak voelde ben ik gewoon met alles doorgegaan, maar woensdag en donderdag heb ik dan toch echt 2 dagen rust genomen. Oftewel, misselijk halve dagen op bed liggen. Ook heb ik maar besloten om wat rustiger aan te gaan doen en een vak te laten vallen. Vincent woog voordat hij vertrok naar Perú 78-79 kilootjes schoon aan de haak, zoals altijd... Nu weeg ik echter nog maar 70.5 kilootjes, de eetlust is vrijwel totaal verdwenen, en nu ben ik weer langzaam begonnen met wat dingen proberen te eten. Donderdagavond was ik ziek van in mijn bed liggen, dus ben ik toch maar gaan stappen. Vrijdagavond was ik bij de tante van Kirsten, en die is wel heel erg lief, ze maakt zich echt zorgen om me. Ze wilde dan ook zaterdag met me naar de dokter gaan, maar ik wilde toch nog maar even wachten (eigenwijs), ook omdat ik op zaterdag college heb, en ik heb wel het idee dat ik me gauw beter ga voelen. Deze week ook nog een keer met Kirsten naar Plaza las Armas gegaan. Hier in Lima kijkt iedereen ons aan, omdat we Gringos zijn, en natuurlijk omdat ik zo knap ben (har har). De eerste keer dat het ons gevraagd werd schrok ik even, omdat ik dacht dat mensen onze spullen wilden stelen (het wordt dan ook niet bepaald aangeraden je 's avonds in het oude centrum te begeven). Maar op het plein bleken er dus aardig wat Peruanen te zijn die met ons op de foto wilden. En toen er dus ook één schaap over de dam was, volgden er meer......