Dinsdag 14 maart 2006, het wekkertje gaat al om half 6 af, om half 7 bij Kirsten te kunnen zijn. Daar gauw een ontbijtje naar binnen gewerkt om vervolgens helemaal klaar te zijn voor de lange dag die ons te komen staat. Vandaag dragen Kirsten en Ik ons steentje bij aan de maatschappij, ayudamos la municipalidad! Kirsten haar tante heeft toen ze zich hier een jaartje of 15 geleden ging vestigen een schooltje opgericht in een sloppenwijk genaamd Los Rosales. Nu heeft ze onderhand al een middelbare school, een basisschool en een ziekenhuis opgericht onder de naam ADESA. Vandaag was het plan om te Spaans-Engels te gaan vertalen voor canadese schoolkinderen die hier als project naartoe waren gekomen om voor de gelegenheid bomen (arboles) te gaan planten in een straat naast de school. Na aankomst kregen we gelijk aardig wat indrukken te verwerken, niet voor te stellen wat voor een armoede dat je daar aantreft, niet voor te stellen dat mensen zo kunnen leven. En ja, wat prachtig wat die tante van Kirsten daar allemaal heeft bewerkstelligd. Normaal gesproken kan je als extranjero niet in een sloppenwijk komen, dit is namelijk veel te gevaarlijk. Stel je eens voor, je leeft daarzo in een zelfgeknutseld huisje van niks, en er komt een rijke Nederlander voorbij, je hebt nul te verliezen en de winkaarten liggen open op tafel voor het oprapen. Maar de objectives van deze dag waren dan om 100 bomen te gaan planten en op woensdag nog eens 100 boompjes meer. De canadese jongeren waren allemaal rond de 15/16 jaar en werkten dan ook wel heel hard mee om de boel gauw klaar te hebben. Vicente heeft de boel dus maar een beetje ge-managed en natuurlijk zelf ook aardig wat boompjes geplant om de jongens wat te encouragen. Ook de Peruaanse kinderen van de school hielpen natuurlijk mee, de meisjes liepen met emmertjes water rond voor de bomen en om de gaten te graven (voor zandgrond in de woestijn is water nodig om het zand niet in het gat te laten zakken en uit te kunnen graven red.) en de jongetjes hielpen mee om samen een boompje te dragen of heldhaftig een zak aarde te tillen. Het was dan ook wel heel erg leuk dat de zakken met aarde 50 kilo per stuk wogen, want als grootste (en knapste red.) jongen ter plaatse verwachten ze dan ook wel wat van je. En als er natuurlijk tientallen verliefde meisjesoogjes met sap in hun ogen naar je zitten te kijken, dan wil je best laten zien dat JIJ die 50 kilo wel even op je schouder kan dragen hoor. De peruaanse mensen van het dorp waren wel heel erg dankbaar (gracioso), maar er waren wel heel veel mensen die voor hun eigen boompje voor hun huis kwamen vragen. Aardig wat uit moeten leggen over dat we dat niet konden doen, omdat dan iedereen een eigen boompje voor zijn huis wilt hebben. Ook was er een vrouwtje die de gaten van haar bomen een stukje opgeschoven wilde hebben, toen ik vroeg waarom dat was legde ze mij uit dat ze een garage wilt gaan bouwen voor haar auto en dat met die bomen ervoor de auto er niet langs kan. Zo kan je je misschien voorstellen wat voor beeld mensen over hun toekomst kunnen hebben. Ik heb geen auto in het dorp gezien en realistisch bekeken zal die er ook de eerste tien jaar zeker niet komen. Tevens kwam er een jongetje van een jaartje of 10 vragen voor een boompje voor zijn abuelita (omaatje), het jongetje liep op schoentjes die helemaal kapot waren, dus werd er in plaats van een boompje gelijk een paar nieuwe schoenen voor het manneke geregeld. Dat was ook wel heel erg mooi om mee te maken. Woensdagochtend weer hetzelfde gedaan, woensdagmiddag nog gevoetbald met de jongens van de school (en gescored!)en gevolleybald tegen wat dames, later nog een tijdje gesproken met wat meisjes van het schooltje die het zelf natuurlijk ook wel erg interessant vonden. Teruggekeken op deze twee dagen was het echt een fantastische ervaring om aan dit project mee te werken, het was erg leuk om die mensen zo te kunnen helpen, met die mensen in contact te kunnen komen en met ze te praten. Een nieuwe en eindelijk wat meer realistischere kijk op Perú. Ik zou dan ook graag willen kijken of ik in de toekomst meer voor deze mensen kan gaan doen...