In Perú gaat alles tranquilo, omdat ik nu al helemaal acustombrado ben aan het rustige leven hier, loop ik dus ook een klein beetje achter nu met de weblog. Over de punctualiteit van de Peruanen kan ik dan ook kort zijn: Heh, wat? Punctualiteit? Was da? Het is hier dan ook normaal om voor een afspraak van half 9 's ochtends om half 12 binnen te komen, de mensen te groeten, en te zeggen: Ik heb een beetje honger, ik ga even lunchen! Voor de gelegenheid even een verhaaltje over 18 maart, mijn eerste reisje buiten Lima in 3 maanden. Bestemming: Huacachina, tijd: Gelijk na mijn college op zaterdag. Na een tijdje geprobeerd te hebben om een bus op de carretera Panamericana (de snelweg) aan te houden, besloten Kirsten en ik toch maar naar de terminal te gaan om daar op de bus te stappen. Na het astronomische geldbedrag van 23 soles betaald te hebben voor de busticket (8 uur reizen, 6 euro) werd het dan eindelijk tijd om naar het zuiden voorbij Ica te komen in Huacachina. Zoals misschien bekend, de costa van Peru bestaat voornamelijk uit woestijn en Huacachina is dan ook een oase in de woestijn omgeven door hoge zandduinen. Veel mensen gaan hier heen om te sandboarden dus laten wij dat dan ook maar gaan doen voor de gein. Ter plaatse waren alle mensen van mijn huis al aanwezig en hadden ook al een buggytour gedaan die dag en gesandboard. Kirsten en Ik waren pas de volgende dag om 4 uur 's middags aan de beurt. Over Huacachina, heel erg mooi om te zien zo'n oase en helemaal raar om je zo van de grote stad opeens midden in een woestijn te begeven. Op zondag dachten Kirsten en ik maar alvast te gaan Sandboarden vóór onze buggytour. Twee boardjes gehuurd om maar te voet de klim naar boven te wagen. Boven op het zandduintje aangekomen waren we helemaal exhausted en begrepen we dan ook dat het een minder goed idee was gezien de hitte in de woestijn om 1 uur 's middags om deze sport op die manier te gaan vervolgen. Dus de rest van de middag bij het zwembad gewacht tot het 4 uur werd, en nog even wezen waterfietsen. Half 5 vertrok de buggy om eens lekker door de zandduintjes te scheuren. Het was dan ook fantastisch, echt een adrenaline rush, niet voor te stellen hoe groot en steil de hellingen waren die we bedwongen. Tussendoor een paar keer het boardje onder de voetjes gebonden om wat kunstjes te vertonen. Aangezien mijn snowboardkwaliteiten van dien aard zijn was dit dan ook een eitje. De snelheid viel een beetje tegen in het zand, dus weinig om over naar huis te schrijven. De buggy nog geparkeerd om in de woestijn naar de zonsondergang te gaan kijken en in het donker teruggegaan naar Huacachina met grote koplampen aan. De buggytour was echt heel stoer, en 's avonds na wat met Peruaanse jongens en de eigenaar van het buggytour bedrijf gegeten te hebben, hebben we weer de terugreis naar Lima ingezet...