Dinsdag 2 mei, de start van mijn off-gringo tour. 's Avonds om half 7 een busje gepakt van Civa om vervolgens helemaal in mijn eentje naar Cajamarca te gaan, om daar dan Kirsten te ontmoeten. 's Ochtends na 15 uurtjes in een heerlijke bus uitgerust met lederen stoeltjes gezeten te hebben in het zonnige Cajamarca aangekomen op een hoogte van 2700 meter. De tweede keer alweer in dit prachtige stadje. Hier lekker een dia de descansa genomen om de volgende ochtend met de oom van Kir (Gert) onze tour door te zetten met als eindbestemming de jungle: Iquitos! Donderdagochtend de bus genomen naar Celendin, een weg die maar weinig door gringos beproefd wordt om bij de ruïnes van Kuélap te komen. Deze liggen bij het gehuchtje Tingo, vlakbij Chachapoyas. In Celendin werd het ons dan wel gelijk duidelijk waarom niemand zich van de reguliere route waagde. We werden al meteen geinformeerd dat er die dag geen bussen meer zouden gaan naar Tingo. Celendin is een heel klein boerendorpje met een hoop onafgemaakte kerkjes, waar nou net toevallig een Nederlandse zich had gevestigd, dit Nederlandse grietje woonde hier met haar vriend die er geboren was. Deze was hier een hostalletje begonnen met de naam "Naranja Mécanica". Een prachtig hostalletje, wat heel leuk ingericht was, maar in Celendin was helemaal niksss. De volgende dag wilden we dus gauw door om onze tour naar Kuélap voort te zetten. Helaas vertrok uiteindelijk de enige bus pas om 12 uur 's middags naar Tingo toe, wat zou betekenen dat we niet op tijd in Tingo zouden zijn om de ruïnes van Kuélap te bezichtigen. In Celendin dus maar een taxi geprobeerd te regelen voor de 250 km die ons nog zou resten. 2 Jongen waren een beetje ondernemend aan het rekenen geslagen en wilden ons er uiteindelijk voor 300 sol naartoe brengen. Dus vertrokken we om 10 voor 10 's ochtends naar Kuélap en kwamen we er uiteindelijk om 10 uur 's avonds pas aan. Nog nooit heb ik zo'n slechte dirtroad gezien, waar we heel het stuk met een personenauto overheen gingen. 12 uur, en maar 250 km verder, dat zegt genoeg over hoe onbegaanbaar die weg was. Door het einde van het regenseizoen zaten er enorm veel kuilen in deze zandweg. 's Avonds dus in Kuélap aangekomen, waar geen Hostal te bekennen was -alleen een bordje wat een hostal aangaf- dus maar bij een huisje op de berg aangeklopt om ernaar te vragen. Daar werd ons toen opengedaan door een jong verwilderd berggeitje (meisje), die vroeg wat we zochten. Na overleg met haar akela -moeder- werd ons toen aangeboden om ons voor de nacht te herbergen. De dekens en matrassen werden boven water gehaald, en er werd dan ook prima voor ons en de chauffeurs (2) gezorgd. Een beetje te goed als je het mij vraagt, toen het verwilderde meisje me vroeg nadat we allemaal lagen of er wel genoeg bedden waren... De chauffeurs zouden ons de volgende ochtend voor een extra 120 soles naar Pedro Ruiz -waar weer snelweg is- brengen, dus die bleven ook in hun auto ter plekke overnachten, de volgende ochtend stonden ons de ruïnes van Kuélap en ons vervolg richting Tarapoto te wachten.