Dinsdag 14 maart 2006, het wekkertje gaat al om half 6 af, om half 7 bij Kirsten te kunnen zijn. Daar gauw een ontbijtje naar binnen gewerkt om vervolgens helemaal klaar te zijn voor de lange dag die ons te komen staat. Vandaag dragen Kirsten en Ik ons steentje bij aan de maatschappij, ayudamos la municipalidad! Kirsten haar tante heeft toen ze zich hier een jaartje of 15 geleden ging vestigen een schooltje opgericht in een sloppenwijk genaamd Los Rosales. Nu heeft ze onderhand al een middelbare school, een basisschool en een ziekenhuis opgericht onder de naam ADESA. Vandaag was het plan om te Spaans-Engels te gaan vertalen voor canadese schoolkinderen die hier als project naartoe waren gekomen om voor de gelegenheid bomen (arboles) te gaan planten in een straat naast de school. Na aankomst kregen we gelijk aardig wat indrukken te verwerken, niet voor te stellen wat voor een armoede dat je daar aantreft, niet voor te stellen dat mensen zo kunnen leven. En ja, wat prachtig wat die tante van Kirsten daar allemaal heeft bewerkstelligd. Normaal gesproken kan je als extranjero niet in een sloppenwijk komen, dit is namelijk veel te gevaarlijk. Stel je eens voor, je leeft daarzo in een zelfgeknutseld huisje van niks, en er komt een rijke Nederlander voorbij, je hebt nul te verliezen en de winkaarten liggen open op tafel voor het oprapen. Maar de objectives van deze dag waren dan om 100 bomen te gaan planten en op woensdag nog eens 100 boompjes meer. De canadese jongeren waren allemaal rond de 15/16 jaar en werkten dan ook wel heel hard mee om de boel gauw klaar te hebben. Vicente heeft de boel dus maar een beetje ge-managed en natuurlijk zelf ook aardig wat boompjes geplant om de jongens wat te encouragen. Ook de Peruaanse kinderen van de school hielpen natuurlijk mee, de meisjes liepen met emmertjes water rond voor de bomen en om de gaten te graven (voor zandgrond in de woestijn is water nodig om het zand niet in het gat te laten zakken en uit te kunnen graven red.) en de jongetjes hielpen mee om samen een boompje te dragen of heldhaftig een zak aarde te tillen. Het was dan ook wel heel erg leuk dat de zakken met aarde 50 kilo per stuk wogen, want als grootste (en knapste red.) jongen ter plaatse verwachten ze dan ook wel wat van je. En als er natuurlijk tientallen verliefde meisjesoogjes met sap in hun ogen naar je zitten te kijken, dan wil je best laten zien dat JIJ die 50 kilo wel even op je schouder kan dragen hoor. De peruaanse mensen van het dorp waren wel heel erg dankbaar (gracioso), maar er waren wel heel veel mensen die voor hun eigen boompje voor hun huis kwamen vragen. Aardig wat uit moeten leggen over dat we dat niet konden doen, omdat dan iedereen een eigen boompje voor zijn huis wilt hebben. Ook was er een vrouwtje die de gaten van haar bomen een stukje opgeschoven wilde hebben, toen ik vroeg waarom dat was legde ze mij uit dat ze een garage wilt gaan bouwen voor haar auto en dat met die bomen ervoor de auto er niet langs kan. Zo kan je je misschien voorstellen wat voor beeld mensen over hun toekomst kunnen hebben. Ik heb geen auto in het dorp gezien en realistisch bekeken zal die er ook de eerste tien jaar zeker niet komen. Tevens kwam er een jongetje van een jaartje of 10 vragen voor een boompje voor zijn abuelita (omaatje), het jongetje liep op schoentjes die helemaal kapot waren, dus werd er in plaats van een boompje gelijk een paar nieuwe schoenen voor het manneke geregeld. Dat was ook wel heel erg mooi om mee te maken. Woensdagochtend weer hetzelfde gedaan, woensdagmiddag nog gevoetbald met de jongens van de school (en gescored!)en gevolleybald tegen wat dames, later nog een tijdje gesproken met wat meisjes van het schooltje die het zelf natuurlijk ook wel erg interessant vonden. Teruggekeken op deze twee dagen was het echt een fantastische ervaring om aan dit project mee te werken, het was erg leuk om die mensen zo te kunnen helpen, met die mensen in contact te kunnen komen en met ze te praten. Een nieuwe en eindelijk wat meer realistischere kijk op Perú. Ik zou dan ook graag willen kijken of ik in de toekomst meer voor deze mensen kan gaan doen...

Vorige week zondag, zoals heel vaak weer eens naar het strand geweest. Maar deze keer was het anders, een jongen van de universiteit had ons gevraagd om met hem mee te gaan. Ik wilde eigenlijk naar Punta Hermosa gaan -zoals altijd- om te surfen, maar hij bracht ons (Paola, Kirsten en Ik) naar Santa Maria een stukje meer in het zuiden. Niet wetend wat ons te wachten stond, vervolgden wij onze weg naar het zuiden voorbij Punta Hermosa, door naar la Playa Santa Maria en kwamen we bij Joachim's appartementje aan het strand uit. Een niet-zo'n-lullig appartementje met twee verdiepingen en een heel lekker terras met natuurlijk ruim uitzicht over zee. De familie had op deze bewuste zondag dan wel maar 2 bedienden rondlopen in het huisje, maar wij overleefden ons wel. Het strand was vrij bewolkt, en het was dan ook wel een stukje kouder dan normaal, niet echt om te zeggen een goede dag om onder de party-tent van de familie Joachim op het strand te liggen. Maar daar werd dan gauw een oplossing voor gevonden, na de juiste hoeveelheid chelitas (biertjes) meegekregen te hebben van moeders, werd het dan maar eens tijd om de Jeep te nemen om de boot te laten zakken. In het haventje aangekomen werd er dus gevraagd aan de havenmannetjes om de boot in het water te laden, en zo nieuwsgierig als ik ben - ik zag dan ook geen roeibootjes staan - was ik wel heel erg beniewd wat voor bootje dat zou worden. Daar kwam die dan, een lekkere speedboat om eens flik mee over het water te scheuren. Nadat de boot gezakt was, eerst natuurlijk even langs het strand om even naar de familie van Joachim te zwaaien en daarna maar flink aan het gashendeltje trekken. Na de boot even stilgelegd te hebben om wat te zwemmen, de terugkeer ingezet naar de haven om weer op tijd te komen voor het almuerzo (lunch). Tijdens de lunch wilden de strandwerkers al bijna de party-tent afbreken, en na tevergeefs roepen vanuit het appartement, waren we dan nog net op tijd klaar met eten dat de tent er nog stond. Wat een dag weer, Joachim die moest nog naar de universiteit (hier is dat normaal op zondag, ik heb het ook gedaan!), dus 8 uur 's avonds weer terug in Lima om maar even bij te komen van deze zware -doch erg vermakelijke- dag. Dinsdag en woensdag staan Kirsten en Ik dan ook iets heel anders te verwachten, maar daarover meer...

Als je het over true thrillseeking stuff hebt, dan heb ik het meegemaakt hoor: Ik ben namelijk hier naar de kapper geweest! Hier kost het kappertje dus maar 10 Soles (2,50 eur), wat dus redelijk weinig is voor een half uur spanning en sensatie. Vicente had het dus even zwaar dat zo'n peruaan aan zijn haar zat, maar ik moet zeggen, het resultaat mag er wezen hoor. Nog altijd hetzelfde knappe koppie, en ik zie er nu weer lekker fris&fruitig uit. Trouwens, als we het over thrills hebben, ook nog hier een keer een kleine aardbeving meegemaakt. Dat vond ik ook wel heel erg bijzonder, hier staat namelijk in elk gebouw aangegeven "Zona secura en caso de Sismos",omdat Lima in de geschiedenis verschillende keren geteisterd is door deze natuurrampen (in 1687, 1746, en de laatste in 1970) die ook het stadsbeeld domineren. Het was dus ook wel even vreemd om alles te voelen trillen op de universiteit en alle mensen direct naar de uitgang van het gebouw te zien lopen. Om nog maar even door te gaan met enge dingen, ik heb hier dus ook Anticuchos gegeten, corazon del vaca, oftewel koeienhart! (Mamma, je kan weer trots zijn!) Ik moest er natuurlijk wel even drie keer over nadenken voordat ik het at, maar het was echt lekker. Verder druk bezig geweest om Toma Decisiones Gerenciales (Management Decision Making), een van aan de ESAN, af te ronden. Hiervoor hebben we een Trabajo Final geschreven, over Raúl Diez Canseco, de eigenaar van de KFC's en Pizzahut's hier in Perú, die tevens Ministro de Comercio Exterior y Turismo y de Primer Vicepresidente de la República (Minister en Vice-Premier) was en zich vermoedelijk schuldig had gemaakt aan corruptie. Ik dacht dat dat aardig gebruikelijk was, maar hij moest daarvoor dus 3 jaar geleden aftreden. We hebben voor deze case zelfs een interview kunnen regelen met Raúl en nog andere betrokken congresleden in kwestie, wat dus wel heel erg bijzonder was! Ik ben zondag met Kirsten naar Barranco (een wijk in Lima) geweest, om even wat rond te kijken hier in Lima, en het was echt heel erg leuk, het blijkt dus dat de Limeños wel gewoon hier in de stad zich op het strand en in de zee begeven, waarschijnlijk omdat ze het zich niet kunnen veroorloven om meer naar het zuiden te gaan. Sinds gister ben ik vrij van de universiteit, en dus lekker weer naar het strand geweest op Punta Hermosa om wat te gaan surfen... así es la vida!