Die zaterdagochtend dus vroeg opgestaan, en er werd ons door de bergfamilie een ontbijtje aangeboden. "Lomo con arroz???" werd ons gevraagd? Uhhh, vlees met rijst... Nou, nee mevrouw daar passen wij voor, dat eten wij niet 's ochtends in nederland. Liever een broodje! En zo was het gezegd, en zo werd het geregeld. Het compromis werd al gauw duidelijk, een broodje vlees.. met koffie die niet te hachelen was, maar wat een cortesia... Na het ontbijt naar de magische ruïnes gelopen boven aan de berg. Een ford, pre-inca, een soort van Machu Picchu van noord-Peru. Deze ruïnes, een groot mysterie, zijn nog maar heel weinig bestudeerd, wat het destemeer interessant maakt om het te verkennen. De bouw van dit gigantische bouwwerk begon 800 nC bij een Chachapoyas om de Huari invasie te stoppen. Een bouwwerk wat juist af was voordat de Huari's hun inval deden. Een bouwwerk wat bestaat uit gigantische citadellen, wat een groot ford tenzamen vormt. Dit ford moet meer dan 200 jaar gekost hebben om te bouwen, en bestaat ook uit meer dan 400 gebouwen, waar ter plekke ongeveer een idee wordt gegeven hoe dit eruit heeft moeten zien. Alles bij elkaar een heel impressionant bouwwerk, wat zeker de moeite is om terug te keren, omdat de schoonmaakwerkzaamheden nog in volle gang zijn. Na 3 uurtjes in Kuélap te zijn geweest met een uitstekende gids, zijn we om 11 uur maar weer de auto ingestapt om naar Pedro Ruiz toe te gaan. Daar hebben we wederom een bus van Civa gepakt om in Tarapoto, het begin van de jungle, toe te komen. 3 kaartjes gekocht voor 30 sol per stuk, 2 kaartjes werden geschreven, dat betekent dat er 30 sol verdeeld werd onder de chauffeurs. Hopla! Das makkelijk verdiend! In Tarapoto kwamen we weer tot de ontdekking dat we een beetje vertraging op zouden lopen. Onze boot de "Eduardo" die van Yurimaguas naar Iquitos zou varen zou op zondag namelijk niet vertrekken. Dus konden we maar beter in Tarapoto overnachten, om daar nog maar eens iets moois te gaan bekijken. Een hotel opgezocht "San Antonio" om de volgende ochtend naar de cataratas toe te gaan. Deze cataratas (watervallen) waren niet zo groot, maar je kon er wel heerlijk zwemmen en douchen in het naar beneden stortende water! Gert, Kirsten en ik waren daarna weer helemaal fris en fruitig om onze weg naar de jungle voort te zetten.

Dinsdag 2 mei, de start van mijn off-gringo tour. 's Avonds om half 7 een busje gepakt van Civa om vervolgens helemaal in mijn eentje naar Cajamarca te gaan, om daar dan Kirsten te ontmoeten. 's Ochtends na 15 uurtjes in een heerlijke bus uitgerust met lederen stoeltjes gezeten te hebben in het zonnige Cajamarca aangekomen op een hoogte van 2700 meter. De tweede keer alweer in dit prachtige stadje. Hier lekker een dia de descansa genomen om de volgende ochtend met de oom van Kir (Gert) onze tour door te zetten met als eindbestemming de jungle: Iquitos! Donderdagochtend de bus genomen naar Celendin, een weg die maar weinig door gringos beproefd wordt om bij de ruïnes van Kuélap te komen. Deze liggen bij het gehuchtje Tingo, vlakbij Chachapoyas. In Celendin werd het ons dan wel gelijk duidelijk waarom niemand zich van de reguliere route waagde. We werden al meteen geinformeerd dat er die dag geen bussen meer zouden gaan naar Tingo. Celendin is een heel klein boerendorpje met een hoop onafgemaakte kerkjes, waar nou net toevallig een Nederlandse zich had gevestigd, dit Nederlandse grietje woonde hier met haar vriend die er geboren was. Deze was hier een hostalletje begonnen met de naam "Naranja Mécanica". Een prachtig hostalletje, wat heel leuk ingericht was, maar in Celendin was helemaal niksss. De volgende dag wilden we dus gauw door om onze tour naar Kuélap voort te zetten. Helaas vertrok uiteindelijk de enige bus pas om 12 uur 's middags naar Tingo toe, wat zou betekenen dat we niet op tijd in Tingo zouden zijn om de ruïnes van Kuélap te bezichtigen. In Celendin dus maar een taxi geprobeerd te regelen voor de 250 km die ons nog zou resten. 2 Jongen waren een beetje ondernemend aan het rekenen geslagen en wilden ons er uiteindelijk voor 300 sol naartoe brengen. Dus vertrokken we om 10 voor 10 's ochtends naar Kuélap en kwamen we er uiteindelijk om 10 uur 's avonds pas aan. Nog nooit heb ik zo'n slechte dirtroad gezien, waar we heel het stuk met een personenauto overheen gingen. 12 uur, en maar 250 km verder, dat zegt genoeg over hoe onbegaanbaar die weg was. Door het einde van het regenseizoen zaten er enorm veel kuilen in deze zandweg. 's Avonds dus in Kuélap aangekomen, waar geen Hostal te bekennen was -alleen een bordje wat een hostal aangaf- dus maar bij een huisje op de berg aangeklopt om ernaar te vragen. Daar werd ons toen opengedaan door een jong verwilderd berggeitje (meisje), die vroeg wat we zochten. Na overleg met haar akela -moeder- werd ons toen aangeboden om ons voor de nacht te herbergen. De dekens en matrassen werden boven water gehaald, en er werd dan ook prima voor ons en de chauffeurs (2) gezorgd. Een beetje te goed als je het mij vraagt, toen het verwilderde meisje me vroeg nadat we allemaal lagen of er wel genoeg bedden waren... De chauffeurs zouden ons de volgende ochtend voor een extra 120 soles naar Pedro Ruiz -waar weer snelweg is- brengen, dus die bleven ook in hun auto ter plekke overnachten, de volgende ochtend stonden ons de ruïnes van Kuélap en ons vervolg richting Tarapoto te wachten.